Eleonora je rođena u današnjoj južnoj Francuskoj, oko 1122. godine. Otac joj je bio vojvoda od Akvitanije, Vilijem X, a kako je bio veoma obrazovan i uticajan, strast ka nauci, književnosti, filozofiji i jezicima je preneo i na svoju ćerku.
Nakon Vilijemove smrti, tada petnaestogodišnja Eleonora, nasledila je očevu titulu i veliku zemlju – vojvodstvo Akvitaniju, pa je brzopotezno postala najpoželjnija udavača u Evropi. Tada je, maloletna, stavljena pod starateljstvo francuskog kralja i ubrzo verena za njegovog sina naslednika Luja.
Jula 1137. godine, Luj i Eleonora se venčavaju i na Božić iste godine bivaju krunisani za kralja i kraljicu Francuske, nakon što je Lujev otac preminuo usled teške bolesti.
Nekoliko prvih godina njihovog braka bivaju opterećeni sukobima za prevlast sa grofom Teobaldom od Šampanja i sa rimskim papom. Sukobi su kulminirali kada se dogodio masakr u gradu Vitri, gde je stradalo stotine nedužnih ljudi zbog Lujeve nepromišljene vojne akcije. Postavši opsednut krivicom zbog ove tragedije, Luj je na papin poziv već 1145. krenuo u Krstaški rat. Sa njim se u nepoznate pohode uputila i njegova supruga Eleonora.
Tokom neuspešnih Krstaških ratova, ovaj par se sve više udaljavao, a konačno 1152. godine im je odobreno da se razvedu, a kao razlog je navedeno krvno srodstvo supružnika.
Eleonora nije dugo čekala da bi našla novog bračnog partnera. Odbila je nekoliko ponuda za udaju, ali udala se za grofa od Anžua i vojvodu od Normandije, Henrija. U tom trenutku Eleonora je bila 11 godina starija od svog partnera. Oni su krunisani za kralja i kraljicu Engleske, a iz ovog braka se između 1152. i 1166. izrodilo čak osmoro naslednika.
Spekuliše se u istorijskim spisima o Eleonorinoj ulozi tokom vladavine kralja Henrija. Iako se nije pojavljivala mnogo u javnosti sve do rastave ovog braka, nije isključeno da je žena takvih intelektualnih i energetskih potencijala bila veoma uticajna u donošenju odluka.
Tokom 1167. godine dolazi do zvaničnog razvoda i ovog drugog Eleonorinog braka, a ona se seli u domaćinstvo u Poatjeu.
Tada nastaje legenda o „dvoru ljubavi“, odnosno o načinu izražavanja viteške i plemenite ljubavi i divljenja prema ženi i ženskoj lepoti. Smatra se da je Eleonora podstakla kulturu viteštva među svojim dvorjanima, a da je njen dvor privukao umetnike i pesnike i doprineo procvatu kulture i umetnosti u „mračnom srednjem veku“.
Jedan od Eleonorinih sinova, Mladi Henri, 1173. godine beži u Francusku, gde kuje zaveru protiv svog oca kako bi zauzeo engleski presto. Majka mu biva uhapšena, osumnjičena da aktivno podržava sina u ovim nastojanjima. Šesnaest dugih godina provodi u „kućnom zatočeništvu“, premeštajući se iz zamka u zamak u Engleskoj. Sve te otežane okolnosti nisu je sprečile da širi svoj uticaj – agitovala je protiv interesa svog muža, a spekulisalo je da je umešana u ubistvo njegove ljubavnice Rosamund.
Mladi Henri 1183. godine umire od teške bolesti, a na samrtnoj postelji zamolio je oca da prekine sa progonom njegove majke Eleonore. Henri je pušta da ode u Francusku, ali ona se već posle nekoliko meseci vraća u Englesku i preuzima ceremonijalne dužnosti kao kraljica.
Mladog Henrija na prestolu zamenjuje Eleonorin drugi sin, Ričard. On je majci vratio punu slobodu, a vladala je kao regent u njegovo ime, dok je on vodio Treći krstaški rat.
Ričard se vraća u Englesku po završetku rata i vlada do svoje smrti 1199. Eleonora je doživela da sa prestola isprati Ričarda (u narodu poznatijeg kao Lavlje srce) i da kruniše svog najmlađeg sina Džona (Jovan bez zemlje) za kralja. Tada se povlači u manastir u Fontevrou, gde je sahranjuju pored muža Henrija i sina Ričarda, ali tek u dubokoj starosti, 1204. godine. Eleonora se, dakle, upokojila u godini donošenja Magna carta Libertatum, temelja engleske državnosti. Nadživela je svu svoju decu osim Džona i ćerke Eleonore, koja je bila kraljica Kastilje.
Za jedan životni vek, čini se, sasvim zavidna ženska srednjevekovna biografija.
