Arača je benediktanski manastir iz 12. veka čiji se ostaci nalaze između Novog Bečeja i Novog Miloševa. Ostale su ruševine, ali i danas privlače pažnju turista i vernika koji obilaze ovo mesto iako je put do njega u veoma lošem stanju.
Osnova ove impozantne crkve kao i prostorni raspored karakterističan je za franjevačke crkve u prelaznoj varijanti romanogotičkog stila, a monumentalnim pretenzijama graditelja svedoče korišćeni materijal – tesani kamen, mermer, tesanik i opeka.
Pretpostavlja se da je crkva pripadala imanju koje je 1407. godine kralj Žigmund podario despotu Stefanu Lazareviću. Kasnije je pripadala despotu Đurđu Brankoviću, koji ju je poklonio Pavlu Birinjiju.Konzervatorsko-restauratorski radovi na crkvi obavljani su poslednji put od 1970. do 1978. godine.Po legendi, Araču je pohodio i englelski kralj Ričard Lavlje Srce.
U Trećem krstaškom ratu, pošto nije smeo da pređe preko Francuske, oktobra 1192. krenuo je kući manje poznatim putem. Sa juga do Dunava, kao put koristio je obale reka. Izbivši na Dunav, zaplovio je oprezno šajkama uzvodno. Vožnja je bila otežana zbog santi leda. Na ušću Tise u Dunav kod današnjeg Slankamena, susreo je monahe iz Arače. Prihvatio je poziv da se oporavi u njihovoj opatiji i sačeka da prođe zima.
Po legendi, Araču je pohodio i englelski kralj Ričard Lavlje Srce.
Iscrpljeni Ričard imao je na koži rane od oklopa i mučila ga je kostobolja. Slično su se osećali i ostali ratnici. U Arači su se lečili oblogama od ugrejanog blata koje su starosedeoci, Sloveni, vadili u vreće od rogoza i razmenjivali sa monasima za so.
Tajna blata i nalazište čuvali su se kroz generacije. Mnogi su bili ubeđeni, čuvši kako Sloveni vade blato, da to plavokosa barska vila Rusalka noću vileni. Po ovoj staroslovenskoj vili, jezero i okolina nazvani su Rusalka, kasnije Rusanda – piše rano preminuli zrenjaninski književnik Dragan Lalić, zaljubljenik i vrsni poznavalac zavičajne istorije.
Preuzeto: Srbija Danas
