Pavle Atanacković rođen je na Petrovdan 1788. godine u Somboru. Bio je sin bogatog somborskog trgovca Petra i njegove supruge Marije. Školovao se u Normi Avrama Mrazovića i u Gramatikalnoj školi Vasilija Kovačića.
Kada je 1801. godine dobio preporuku sveštenika Atanasija Zarića, otišao je u Karlovce i završio šest razreda Karlovačke gimnazije, pa potom Bogosloviju. Vratio se u rodni Sombor 1809. godine i pred čuvenim Avramom Mrazovićem je položio učiteljski ispit. Počeo je da radi kao učitelj u Normi. Ipak, nakon samo godinu dana postao je sveštenik. Pripadao je visokoj klasi obrazovanih Somboraca koji su oštro kritikovali mitropolita Stratimirovića i njegov način crkvenog vladanja, koje su nazivali autokratskim.
Već 1812. godine, Pavle prelazi u Sentandreju, gde radi kao nastavnik u Srpskoj učiteljskoj školi. Predavao je istoriju, pedagogiju i metodiku, a od iduće godine postao je i redovni profesor katihete i suplenta crkveno-slovenskog i gramatike.
Kandidovao se i za profesora Preparandije, a preporuku je dobio od Uroša Nestorovića, koji je u preporuci istakao da je Pavle Atanacković vrsni poznavalac mađarskog, nemačkog i latinskog jezika. Atanacković se ponovo vratio u Sombor 1816. godine, i postao katiheta u Preparandiji, a na otvaranju preseljene Preparandije održao je čuvenu prosvetiteljsku besedu. Paralelno sa time, ponovo je postavljen za paroha u Svetođurđevskoj crkvi. Živeo je u srcu grada, na Trgu Svetog Đorđa, gde će pedesetak godina kasnije biti podignuta čuvena kuća Palanačkih. U svom domu neretko je ugošćavao Vuka Karadžića.
Nakon smrti svoje supruge, 1829. godine, napustio je Preparandiju i posao somborskog paroha, te otišao u Krušedol gde se zamonašio i uzeo ime Platon.
Platon je ubrzo prebačen u Šišatovac, a tamo je 1832. godine postavljen za igumana. Posle nepune tri godine, postao je arhimandrit u manastiru Bezdin. Krajem tridesetih godina 19. veka postavljen je za administratora Temišvarske eparhije, a zatim je ustoličen kao episkop budimski.
Član Matice Srpske, čije je sedište tada još bilo u Pešti, postaje 1840. godine, a sledeće njen predsednik, prvi nakon Save Tekelije. Na njegovo insistiranje i zahvaljujući njegovom zalaganju, Matica Srpska je preseljena u Novi Sad. Svoju ličnu biblioteku, od gotovo 800 naslova, darovao je Matici i to je najstariji njen legat.
Pri izboru novog mitropolita karlovačkog, nakon smrti Stefana Stankovića, Platon se našao među tri predložena imena za novog mitropolita. U društvu se tada našao sa vršačkim episkopom Josifom Rajačićem i temišvarskim episkopom Pantelejmonom Živkovićem. Episkop Rajačić je dobio najviše glasova, a on će već 1848. na čuvenoj Majskoj skupštini postati srpski patrijarh.
Već par meseci nakon ustoličenja Josifa Rajačića za mitropolita karlovačkog, Platon je ušao u konflikt sa njime, ali uprkos neslaganjima, Rajačić ga je predložio za predstavnika Odeljenja srpskih crkvenih i školskih poslova u ugarskom Ministarstvu prosvete. Kada je car Ferdinand potvrdio imenovanje Platona na mesto bačkog episkopa, Rajačić ga je optužio da je zastupnik ugarskih, a kasnije i austrijskih interesa. Tokom trajanja Mađarske revolucije, Platon je spasio mnogo Srba, najpre Somboraca, iz zatočeništva, ali ni to mu nije pomoglo da ponovo bude u milosti mitropolita Josifa Rajačića. Sukob je trajao godinama, a mnoge mudre i uvažene srpske glave pokušale su da ih pomire, među kojima najistaknutiji Ilija Garašanin i Njegoš. Ipak, izmirip ih je grof Koronini, a na poslove vladike bačkog Platon je zvanično postavljen 1852. godine.
Odmah se prihvatio obnove hramova, školskog sistema i prosvetiteljskih poslova. Vreme iza Mađarske revolucije ostavilo je mnogo zgarišta srpskih pravoslavnih hramova. Platon je radio na njihovom ponovnom dizanju. Takođe, ono što je, u saradnji sa Nikolom Vukićevićem i Đorđem Natoševićem, učinio za reformu prosvete, od nemerljivog je značaja.
Radio je prevode knjiga, a pisao je i svoje rukopise. Bavio se širokim spektrom tema, od politike, retorike, filologije, gramatike, pravopisa, leksikografije, pedagogije, crkvene istorije i dogme, do matematike i svilarstva. Ponekad se u svom „pisaniju“ potpisivao kao Rodoljub Srbin ili Starac Mirko.
O njemu je veliki Vinaver Stanislav rekao da je „patron svih književnika“.
Bio je uvaženi član više naučnih društava, u zemlji i inostranstvu.
Briga o prosveti vidna je i u sledećim njegovim gestovima: donirao je 40.000 forinti kako bi se osnovala Pravna akademija, a otkupio je i štampariju Danila Medakovića koju je poklonio Srpskoj gimnaziji u Novom Sadu. Pomagao je i rad Srpskog narodnog pozorišta i crkvenu opštinu u Novom Sadu.
Za svoje Somborce osnovao je fond „Platoneum“, iz koga su se obezbeđivala sredstva za školovanje dobrih, a siromašnih đaka u Preparandiji.
Umro je 21. aprila 1867. godine u Novom Sadu, a opelu mu je služio njegov učenik Samuilo Maširević. Sahranjen je na Almaškom groblju.
