Rođena je 1882. godine u Užicu, ali se još u najranijem detinjstvu, zbog očevog posla, seli u Beograd. Njen otac je bio zaposlen u Narodnom pozorištu, te je Maga bila u stalnom kontaktu sa umetnošću, u koju se i zaljubljuje, pri čemu je posebno interesovanje razvila za ples.
Kada je reč o obrazovanju, završila je Višu žensku školu, nakon koje je upisala Filozofski fakultet, kao vanredni student, budući da je to bio jedini način da žene studiraju u to vreme. Prvi korak u njenoj borbi za ženska prava odigrao se 1904. godine kada je uspela da se izbori da se ženama prizna pravo na ravnopravno univerzitetsko obrazovanje. Time im je omogućeno da diplomiraju i dobiju akademsko znanje, a ne samo da slušaju predavanja, kao što je bila uobičajena praksa do tada. Tokom svog studiranja, osnovala je Klub studentkinja, čije su članice aktivno prevodile tekstove poznatih feministkinja i socijalistkinja tog vrema.
Nakon što je diplomirala filozofiju, otišla je u Nemačku kako bi stekla dodatna znanja i usavršila se iz oblasti istorije umetnosti i nemačkog jezika. Tamo je, između ostalog, pohađala časove glume, ali i učila balet kod svetski priznatih plesača, među kojima je bila i Isidora Dankan. U tom periodu je počela da ravija posebno zanimanje za moderan ples, te po povratku u Beograd, osniva školu za ritmičku gimnastiku, koja je postojala više od tri decenije. Naime, ona je gimnastiku posmatrala kao najefikasniji način negovanja kako telesne, tako i duhovne kulture, pa se iz tog razloga trudila da ova disciplina dobije značajno mesto u razvoju mladih ljudi.
Marija Maga Magazinović je ostala upamćena i kao prva žena novinar u Srbiji. Pisala je za „Politiku“, a najčešće za rubriku pod nazivom „Ženski svet“ Takođe, bila je i urednica „Feljtona“. Tokom svoje novinarske karijere, bavila se aktuelnim dešavanjima iz feminističkih pokreta, ukazivala je na njihovo razvijanje u evropskim krugovima, zatim, pisala je o novostima u oblasti jednakosti polova, poboljšanju položaja žena i važnosti ovih borbi.
Pored plesa i novinarstva, Maga se bavila i pedagoškim radom. Predavala je filozofiju, srpski i nemački jezik u Prvoj ženskoj realnoj gimnaziji, od samog njenog osnivanja, a nakon Drugog svetskog rata, predavala je i nekoliko predmeta u Državnoj baletskoj školi.
Tokom svog života napisala je i objavila veliki broj stručnih knjiga i radova, prvu knjigu o istoriji igre na srpskom jeziku, kao i autobiografiju „Jedan život“. Takođe, postavila je i čitav niz koreografija i koncerata. Nakon drugog svetskog rata radila je u društvu „Abrašević“, gde je vodila folklornu sekciju.
Umrla je 1968. godine u Beogradu.
