Milunka Savić rođena je u Koprivnici, kraj Raške, na simbolični datum kojim je prožeta srpska istorija, na Vidovdan 1892. godine, kao najstarije dete majke Danice i oca Radenka.
Milunku je u ranoj mladosti zadesio rat, koji joj je naposletku obeležio čitav život i zbog kog je praktično postala planetarno poznata. Kada je u oktobru 1912. godine objavljena opšta mobilizacija, Milunka se uputila u Beograd, gde se na jednom od mobilizacijskih zborišta prijavila kao „dobrovoljac“, pod imenom Milun Savić. Pod ovim imenom ratovaće u oba Balkanska rata, ošišana na kratko, krijući grudi. Ženske haljine zamenila je uniformom srpskog vojnika i bila četiri puta ranjavana. Poslednje ranjavanje, u Drugom balkanskom ratu na Bregalnici, dovelo je do otkrivanja njenog pravog identiteta i pola, što joj je veoma teško palo. Ženama je u to vreme bilo zabranjeno učešće u ratnim dejstvima. Kako je godinama nakon toga svedočila, mladom Milunu Saviću je rana u predelu grudnog koša bila najteža noćna mora. „Ali kao za inat, metak pogodi grudi“, govorila je ova heroina.
U Veliki rat je, ipak, ušla kao Milunka, žena-borac, iako su je savetovali da bude bolničarka, a prema hroničarima onog vremena, sam Radomir Putnik ju je upozorio da bi bila šteta da tako mlada pogine. Ona se nepokolebljivo obratila Putniku, rečima: „Vojvodo, hoću pušku!“ Tako je postala deo najelitnijeg Drugog puka srpske vojske „Knjaz Mihailo“, u narodu poznatijeg pod nazivom Gvozdeni puk.
Svedoci Milunkine borbe tvrdili su da su se njeni borbeni podvizi graničili sa nemogućim. Bila je među najpreciznijim bombašima u redovima srpske vojske. Sama je zarobljavala, razoružavala i sprovodila do puka neprijateljske vojnike. Solunci su je upamtili kao ženu koja je potpuno sama u jednom navratu zarobila 43, a u drugom 60 bugarskih vojnika.
Tokom Velikog rata, najteže je ranjena u jesen 1915. godine, pa se sa ozbiljnim povredama glave povlačila preko Albanije. Posle oporavka, Milunka se kao komandir jurišnog voda vratila na Solunski front, gde je ostala do završetka rata.
Tokom dvadesetih godina prošlog veka, nakon okončanja rata, Milunka je upućena na prvu vojnu službu u novoj državi, u Sarajevo. Nosila je čin narednika. Tamo je upoznala Mostarca, bankarskog činovnika Veljka Gligorijevića, za koga se udala i kome je rodila jednu ćerku, a zajednički su odgajali još tri usvojene devojčice. Milunka Savić rano je ostala udovica, ubrzo nakon preseljenja u Beograd, a za svog životnog veka pomogla školovanje još 32 dece. Najveći deo radnog veka provela je kao čistačica u Hipotekarnoj banci.
U međuratnom periodu, ova heroina dobila je poziv od Francuske uz garancije da će tamo dobiti francusku vojnu penziju, od koje bi mogla sasvim pristojno da živi. Milunka, istinski patriota, ovaj poziv odbija i odlučuje da živi i radi isključivo u Beogradu.
Kao žena kojoj je rat obeležio život, Drugi svetski rat je dočekala u funkciji glavne organizatorke ambulante i pružanja medicinskih usluga kako partizanima, tako i četnicima. Zbog ove činjenice, doživela je da bude pretučena od strane nacističke policije, sve u prisustvu svoje dece. Nakon toga je sprovedena u logor na Banjici, gde je praktično svakodnevno čekala streljanje. Ipak, točak sudbine se zavrteo kada su nemački oficiri saznali ko je Milunka. Tada je nemački general koji je upravljao logorom oslobodio, uz kompletne vojne počasti.
Nakon oslobođenja Beograda i Srbije i formiranja nove komunističke vlasti, Milunki Savić dodeljena je penzija, u znak poštovanja za zasluge u Prvom svetskom ratu, ali i za nepokolebljivo držanje u Drugom, tokom okupacije.
Ostatak života provela je u trošnoj kući u Voždovcu, dok joj država nije dodelila stan u naselju Braće Jerković, a u kome je živela samo godinu dana nakon čega je, 1973. godine preminula. Sahranjena je u porodičnoj grobnici na Novom Beogradu, a priznanje od države dobila je tek nakon 40 godina, 2013. godine, kada su njeni ostaci prebačeni u Aleju zaslužnih građana, gde je sahranjena uz najviše državne i vojne počasti. Tako je velikoj srpskoj ratnici, makar delimično, ukazano posthumno poštovanje koje je zaslužila.
Na ovom mestu ne treba izostaviti brojna odlikovanja kojim se Milunka za života okitila. Bila je nosilac Albanske spomenice, Ordena Karađorđeve zvezde, Ordena Svetog Mihajla, Ordena Svetog Đorđa, Zlatne Karađorđeve zvezde sa mačevima, Zlatne medalje za hrabrost „Miloš Obilić“. Takođe, nosilac je i Ordena Legije časti četvrtog i petog reda. Bila je jedini inostrani borac u Velikom ratu koji je odlikovan francuskim Zlatnim krstom 1914-1918. sa zlatnom palmom.
To što je bila poštovana i od strane srpske i od strane jugoslovenske, pa u krajnjem čak i od nacističke vlasti, dosta govori o veličini ove žene. Uvažavanje njenih vojničkih vrlina i bespogovornog stavljanja u službu svog naroda, nikog nije ostavila ravnodušnim. Tako su je američki novinari uvrstili na listu od deset najvećih žena koje su se borile u ratovima u toku novije istorije. Zasigurno, to je najmanje što je srpska heroina zaslužila.
