Srednji sin Stefana Nemanje, na vlast je došao po preporuci svog oca, na državnom saboru 1196. godine. S obzirom da je prethodno oženio vizantijsku princezu Evdokiju, Stefanovo postavljanje na vlast bio je logičan potez koji je za cilj imao da Srbiji donese veći međunarodni ugled.
Ova odluka, kasnije je ipak postala seme razdora između Stefana i njegovog starijeg brata Vukana, koji je smatrao da je kao najstariji Nemanjin sin, imao pravo da nasledi presto. Ovaj sukob, na kraju je doveo do građanskog rata, početkom XIII veka. Vukan je uz ugarsku pomoć prvo svrgnuo brata sa vlasti, da bi do 1205. godine bio primoran da vrati krunu Stefanu.
Nakon što je uspeo da učvrsti vlast u Srbiji, Stefan je nastojao da diplomatskim sredstvima radi na njenom diplomatskom jačanju, u čemu je često imao veliku pomoć mlađeg brata, Rastka (Save) Nemanjića.
Vladavina Stefana Nemanjića, dostigla je vrhunac 1217. godine kada je uspeo da od pape Honorija III dobije kraljevsku krunu i tako Srbiji pribavi međunarodno priznanje, a sebi nadimak Prvovenčani. Ovaj uspeh upotpunjen je dve godine kasnije, kada je naporima Save Nemanjića, srpskoj državnoj nezavisnosti pridodata i autokefalnost Srpske arhiepiskopije.
Prvi kralj iz dinastije Nemanjić, ženio se tri puta, a neposredno pre odlaska sa vlasti, za naslednika je proglasio najstarijeg sina iz prvog braka sa princezom Evdokijom, Radoslava.
Poslednje godine života, usled teške bolesti, Stefan je proveo kao monah Simon. Godine 1227. ili 1228, Stefan je umro, nakon čega je prvo sahranjen u Nemanjinoj crkvi u Studenici, da bi njegove mošti kasnije bile prenete u njegovu najznačajniju zadužbinu, Žiču.
Najlepši i najvažniji manastir prvog srpskog kralja, nadomak današnjeg Kraljeva, građen je i živopisan u dugom periodu, od oko 1208. do 1220. godine. Nakon što je konačno završen, postao je prvo središte autokefalne Srpske arhiepiskopije u kome su nakon smrti pohranjene mošti njegovog ktitora.
Glavna manastirska crkva, posvećena je Vaznesenju Gospodnjem i građena je u tada opšteprihvaćenom raškom stilu crkvene arhitekture. Prvi sloj živopisa unutar crkve nastao je oko 1220. godine, dok drugi potiče iz doba kralja Milutina kada je crkva prvi put obnovljena i pripada vizantijskom stilu freskopisanja, karakterističnom za epohu Renesanse Paleologa.
Preuzeto: nationalgeographic.rs
