Đovani Bokačo je bio poznati italijanski pisac i humanista u srednjem veku. Rođen je 1313. godine (najverovatnije u Firenci ili Čertaldu) kao vanbračno dete trgovca Bokačina di Kelina i nepoznate parižanke. Otac ga je priznao oko 1320. godine i pružio mu pristojno obrazovanje.
Godine 1321. počeo je da uči latinski, ali otac nije odobravao njegovo interesovanje za književnost pa ga je poslao u Napulj da nauči kako da postane trgovac. Posle 6 godina neuspelog učenja, Đovani je napustio školu i narednih 6 godina posvetio studiranju prava. Kasnije je u svojim radovima pisao kako se kaje zbog tih „uzalud potrošenih godina“.
Međutim, one nisu bile uzalud potrošene. Kroz poznanstva svog oca, Đovani se upoznao sa učenim ljudima sa napuljskog dvora. Upoznao je naučnike i teologe, pisce i pravnike. Naučio je ponešto o atronomiji i mitologiji i upoznao se sa grčkim jezikom i kulturom. Čitao je latinske autore, francuske avanturističke romane i italijansku poeziju. Đovani Bokačo je u Napulju sazreo i postao pisac.
Đovani Bokačo – Dela
Bokačov najraniji rad je „Dijanin lov” koji je napisao 1334. godine. U njemu su u stihovima opisivani događaji na napuljskom dvoru. Zatim je napisao još nekoliko ljubavnih poema kao što su „Filostrato” i „Filokolo”.
Godine 1340. Bokačov otac, koji je osiromašio, pozvao ga je da se vrati u Firencu. Malo se zna o njegovom životu nakon povratka u Firencu, ali su se njegovi radovi u periodu između 1341. i 1346. godine znatno promenili. Počeo je da piše pastoralne romane i alegorične poeme kao što su „Ametova priča o nimfama” i „Ljubavna vizija“.
Godine 1349. nakon smrti njegovog oca, Bokačo je počeo da radi na svom najpoznatijem i najboljem delu, „Dekameron”, koje je završio 1353. godine. Crna kuga koja je vladala 1348. godine inspirisala je Đovanija da napiše svoje remek delo koje se sastoji od 100 priča. U „Dekameronu” likovi su ti koji pričaju priče. Pričanje priča traje 10 dana i otuda naziv „Dekameron”. Ovo delo sadrži različite žanrove – komediju, tragediju, avanturu i odlično oslikava život u srednjem veku. Zbog toga je „Dekameron” postao model po kojem se pisala italijanska proza.
U jesen 1350. godine, Bokačo je ugostio Frančeska Petrarku. Tu je započelo dugogodišnje prijateljstvo između dvojice umetnika. Petrarka je imao značajan uticaj na Bokačovu filozofiju i humanizam.
Između 1354. i 1355. godine Bokačo se bavio politikom i odlazio je na diplomatske misije. Kasnije je ponovo nastavio da piše i u periodu između 1356. i 1361. godine nastala su dela: „Genealogija pagana“, „Slavne žene”, „Propast slavnih ljudi” i „Život ili mali traktat u slavu Dantea“.
Smrt
Godine 1362. jedan monah prorekao je Bokačovu smrt i savetovao mu da smesta napusti svoj životni rad i posveti se religiji. Duboko potrešen, Bokačo je nameravao da uništi sva svoja dela, ali ga je Petrarka ubedio da odustane od toga.
Pošto mu je bila neophodna finansijska pomoć, otišao je u Napulj da je potraži od uticajnog prijatelja. Ubrzo je, razočaran, napustio Napulj i proveo 3 meseca sa Petrarkom u Veneciji.
Nedugo potom se razboleo, ali je sa entuzijazmom prihvatio zadatak da svakog dana u jednoj crkvi čita Danteovu „Božanstvenu komediju”. Ali, kako ga je bolest oslabila, morao je da prekine sa čitanjem.
Bokačo je zatim otišao u Čertaldo, gde su ga sačekale vesti o Petrarkinoj smrti. 21. decembra 1375. godine Đovani Bokačo je preminuo.
Preuzeto: http://edukacija.rs
