Firentinski slikar Sandro Botičeli bio je jedan od najuvaženijih renesansnih umetnika u Italiji. Njegove graciozne slike sa motivom Bogorodice sa detetom, oltarski kopovi, kao i mitološke slike u prirodnoj veličini, bile su veoma popularne u to doba.
Botičelijev život
Alesandro Mariano Filipepi, poznatiji kao Sandro Botičeli, rođen je 1445. godine. Dobio je nadimak Botičeli od reči “botticello”, što znači „malo vinsko bure”. S obzirom da je bio veoma pametan kao date, škola mu je veoma brzo dosadila. Bio je poznat po svojoj oštroumnosti, voleo je da zbija šale na tuđ račun, i bio je okarakterisan kao nestašno, nemirno i nestrpljivo dete.
Srećom, ubrzo je prepoznat Botičelijev rani talenat, te je poslat na šegrtovanje. Veruje se da je najpre učio zlatarski zanat, da bi potom tri godine bio učenik Fra Filipa Lipija. Započeo je svoju karijeru oslikavanjem firentinskih crkava i katedrala, a sarađivao je i sa slikarom Antonijom Polajuolom. U periodu od 1465. do 1470. godine naslikao je nekoliko slika Bogorodice, na kojima se ogleda uticaj, kako učitelja Lipija, tako i Antonija Polajuola. Do 1470. godine, Botičeli je imao svoju radionicu.
Uspon karijere
Šegrtovanjem kod Fra Filipa, Botičeli je ostvario odlične veze sa nekim od vodećih porodica u Firenci. Jedna od njih bila je porodica Mediči, za koju je Botičeli radio skoro celog svog života, slikajući neke od svojih najambicioznijih, svetovnih slika, kao što je „Proleće”.
Botičelijeva karijera je bila u usponu. Imao je tako dobru reputaciju da ga je zajedno sa drugim poznatim umetnicima papa Sikst IV 1481. godine pozvao u Rim, radi oslikavanja novosagrađene Sikstinske kapele u Vatkanu. Slikao je freske sa prizorima iz Mojsijevog života, zatim Hristovih iskušenja, kao i mnogobrojne portrete prethodnih papa. Ovo je pravi pokazatelj koliko je Botičeli bio cenjen u to vreme. Nakon godinu dana, vratio se u Firencu kako bi nastavio najuspešniju etapu u svojoj karijeri.
Period između 1478. i 1490. godine, bio je Botičelijev najkreativniji period, u kom je naslikao svoja najpoznatija mitološka dela, „Rađanje Venere” i „Mars i Venera”. Tokom rada na ovim slikama, uspešno je kombinovao dekorativnu upotrbu linije, zahvaljujući izučavanju zlatarskog zanata, sa elementima klasične tradicije, što se uočava u harmoniji njegove kompozicije i gipkih kontura na figurama.
Pozni period života
Tokom poslednjih petnaest godina Botičelijevog života, činilo se da je njegov rad podlegao krizi slikarskog stila i izraza. Nakon proterivanja porodice Mediči iz Firence, Botičeli je odbacio kitnjasti šarm svojih ranih dela, zarad pojednostavljenog pristupa, koji je u poređenju sa prethodnim stilom, delovao grubo i nezgrapno.
U svojim poznim godinama, Botičeli je postao sledbenik fanatičnog dominikanskog kaluđera Savonarole. Pobožan ton njegovih kasnijih dela nagoveštava da je Botičeli u to doba imao nekog udela u verskim i političkim preokretima u Firenci. Njegovo remek-delo iz tog perioda „Mistično rođenje”, oslikava osećaj apokaliptičnih slutnji.
Kako su ljudi postali nezainteresovani za njegova dela, Botičeli je pao u depresiju. Nikad se nije oženio, više je voleo društvo svoje porodice i prijatelja. S obzirom da je oduvek bio poznat po svojoj oštroumnosti i dobrom raspoloženju, bilo je tužno gledati kako poslednje godine života provodi u bedi, izolaciji i mentalnom rastrojstvu.
Nakon smrti, 17. maja 1510. godine, Botičeli je bio zaboravljen sve do 19. veka kada su njegova dela postala centar pažnje zahvaljujući ponovnom interesovanju za firentinsku umetnost i kulturu.
Preuzeto: http://edukacija.rs
