Svoja najveća dela napisao je krajem 19. i početkom 20. veka, a u početku su mu uzori bili srpski pisci Vojislav Ilić, Branko Radičević i Jovan Jovanović Zmaj, a od stranih pisaca najviše je poštovao rad Hajnriha Hajnea.
Ubrzo je izgradio svoj vlastiti pesnički izraz koji je poseban po elegičnim motivima i rodoljubivim temama, a u njegovim pesmama nalaze se i motivi prkosa nacionalno i socijalno ugroženog srpskog naroda.
Šantić je za života objavio veliki broj dela, a od svih izdvajaju se: “Hasanaginica”, “Na starim ognjištima”, “Anđelija”, “Nemanja”, “Emina”, “Ne vjeruj”, “Ostajte ovdje”, “Pretprazničko veče”, “Što te nema”, “Veče na školju”, “O klasje moje”, “Moja otadžbina”.
Osnovao je Srpsko pevačko društvo “Gusle” 1888. godine u Mostaru, u kom su se negovale pesme i razvijala nacionalna svest.
Aleksa Šantiće je, pored Jovana Dučića i Svetozara Čorovića, pripadao i mostarskom krugu pesnika okupljenih oko lista “Zora” koji su zajedno pokrenuli 1896. godine.
Kada je počela “aneksiona kriza” 1908. godine, izazvana okupacijom Bosne i Hercegovine od strane austrougarske, Šantić je pobegao u Italiju, a posle toga je bio poslanik u Bosanskom saboru. Zbog toga što je propagiorao nacionalizam, u Prvom svetskom ratu bio je hapšen više puta.
Preminuo je 2. februara 1924. godine.
Preuzeto: http://edukacija.rs
