Kolubarska bitka je trajala do 2. decembra, a odvijala se na frontu dugom više od 200 kilomatara – od Beograda do Guče.
Cilj Kolubarske bitke bio je da se Kraljevina Srbija odbrani od austrougarske vojske, koja je već okupirala Beograd, Šabac, Valjevo, Užice i celu severozapadnu Srbiju.
Srbija tada već bila znatno oslabljena nakon poraza u operacijama oko Drine, a i sa vojskom se povlačio i narod, što je dodatno otežavalo odbranu države. Ipak su tri srpske armije bile dovoljne da se Srbija odbrani od neuporedivo jačeg neprijatelja.
Austrougarska vojska bila je pod komandom Oskara Poćoreka, dok je srpska vojska bila predvođena generalom Živojinom Mišićem, koji je nakon bitke unapređen činom vojvode.
Nakon više faza, u kojim se odvijala ova rovovska bitka, Prva armija srpske vojske je od 29. novembra do 2. decembra izvršila odlučujuče napade i konačan proboj austrougarske vojske na Suvoboru.
Iako niko u svetu nije očekivao pobedu srpske vojske u ovoj borbi, 15. decembra je objavljeno da je poslednji austrougarski vojnik i oficir isteran iz Srbije, sem 42.538 njih koji su ostali kao zarobljenici.
Tokom ove bitke poginuo je veliki broj vojnika i oficira i sa jedne i sa druge strane, iako je srpska vojska na početku brojala znatno manje vojnika u svojim armijama, u odnosu na austrougarsku vojsku.
Pobeda Srbije u Kolubarskoj bici donela je više od oslobođenja države. Zbog ovog poraza austrougarske vojske odložen je rat u Bugarskoj, koja je bila spremna da uđe na stranu Centralnih sila, dok je zbog ove pobede Kraljevina Italija ušla u rat na strani Antante.
Osim ovoga, Kolubarska bitka je u istoriju ušla kao jedinstven primer da znatno malobrojnija vojska sa mnogo manje oružja, uz dobru reorganizaciju i dobro vođstvo može naneti odlučujuće udarce svom neprijatelju.
Preuzeto: http://edukacija.rs
