Odri Hepbern je bila engleska glumica, model i humanitarka koja je ostala zapamćena po svojim ulogama u kultnim filmovima kao što su “Doručak kod Tifanija”, “Praznik u Rimu” i “Smešno lice”.
Život i rad Odri Hepbern
Rođena je 4. maja 1929. godine u Briselu pod imenom Odri Ketlin Raston. Njen otac je bio Džozef Raston, irski bankar, dok joj je majka bila baronesa Ela van Hemstra, pripadnica holandske aristokratije. Prezime Hepbern je njen otac kasnije dodao porodici, a tokom Drugog svetskog rata ona ponovo menja ime, uzimajući ime Eda fan Hemstra, kako je njeno pravo ime zvučalo previše engleski.
Iako se tokom mladosti selila između Engleske i Holandije, po početku Drugog svetskog rata ona se sa svojom, sada već razvedenom majkom preselila u Arnem u Holandiji u nadi da će Holandija ostati nezavisna, te da će izbeći napad Nemačke. Tokom školovanja pre rata učila je balet uporedo sa regularnim nastavnim programom i nakon što se oporavila od bolesti prouzrokovane gladovanjem, tajno nastupala kako bi prikupila prihode za pokret otpora.
Život posle Drugog svetskog rata/Početak karijere
Nakon rata Odri se sa majkom seli u Amsterdam gde joj je pomagala u lokalnoj cvećari, istovremeno pohađajući časove baleta. Tokom boravka u Amsterdamu dobila je i svoju prvu filmsku ulogu, igrajući stjuardesu u “Holandski u sedam lekcija” 1947. godine. Dobivši baletsku stipendiju u Balet Rambert školi u Londonu, Odri se iste godine seli tamo. Radila je povremeno kao model kako bi se izdržavala, a tada je i izbacila prezime Raston iz svog imena. Nakon što su joj rekli da ima previše slabu konstituciju da bi se profesionalno bavila baletom, ona odlučuje da se skoncentriše na glumačku karijeru.
Nakon što se 1948. godine zaposlila na Brodveju kao glumica i pevačica u mjuziklima, njena glumačka karijera započinje nizom predstava od kojih je najčuvenija bila “Điđi”. Nakon brojnih pozorišnih performansa usledila je prekretnica u njenoj karijeri kada su je angažovali za ulogu princeze Ane u filmu “Praznik u Rimu”. Za tu ulogu je bila nagrađena Oskarom za najbolju glavnu glumicu i Toni nagradom, postavši jedna od tri glumice ikada da je osvojila obe nagrade u istoj godini.
Kako je stekla veliki uspeh, njena naredna uloga bila je u filmu “Sabrina”, za koji je bila nominovana za Oskara i primila BAFTA nagradu za najbolju žensku glavnu ulogu. Njena naredna saradnja bila je sa glumcem Melom Fererom na pozorišnom komadu “Odin”, za kojeg se i udala 1954. godine. Do kraja pedesetih godina, Odri Hepbern postala je jedna od glavnih atrakcija Holivuda, a tada su nastala i neka od njenih poznatijih filmskih ostvarenja poput fimova “Rat i mir”, “Smešno lice” i “Priča o kaluđerici”.
Uloge u filmovima
Odri Hepbern u filmu “Doručak kod Tifanija”
Uloga Holi Golajtli u kultnoj filmskoj adaptaciji romana “Doručak kod Tifanija” dodeljena joj je 1960. godine, samo tri meseca nakon rođenja njenog sina Šona. Autor romana Truman Kapot se izričito protivio ovom odabiru jer je zamislio Merilin Monro u ovoj ulozi, stoga se i sama uloga dosta razlikovala od originalnog lika Holi Golajtli iz romana, jer je Odri odbila da tumači taj lik u toj meri opscen.
Iako je ovu ulogu opisala kao najčudniju u svojoj karijeri, jer se lik Holi podosta razlikovao od njene ličnosti, ona je i dan danas ostala sinonim za Odri Hepbern. Nakon masovnog uspeha koji je stekla u “Doručak kod Tifanija”, prihvatila je nešto kontroverzniju, a stoga i manje kreditovanu ulogu u filmu “Glasna šaputanja” gde Širli Meklejn i ona tumače uloge učiteljica o kojima kruže glasine da su u vezi.
Zatim su usledili filmovi “Šarada” sa Kerijem Grantom 1963. godine i “Pariz u nevreme” 1964. godine. Naredno filmsko ostvarenje koje je postiglo veliki uspeh bilo je “Moja lepa gospođice” 1964. godine, gde je odabir Odri da tumači lik Elajze Dulitl podstrekao kontroverzu zbog toga što je bilo neophodno da angažuju i dublerku za pevanje, kako Odrin glas nije mogao da se prilagodi pesmama u filmu, na šta je i ona veoma žustro negodovala.
Prvi neuspesi i povlačenje
Do 1967. godine Odri je snimila još nekolicinu filmova, “Kako ukrasti milion”, “Putovanje udvoje” i “Sačekaj do mraka”, da bi odlučila da se nakon te godine više posveti porodici. Ubrzo nakon njenog povlačenja sa scene razvela se od muža 1968. godine, da bi kasnije te godine upoznala svog drugog supruga, italijanskog doktora Andrea Dotija.
Svog drugog sina, Luku, rodila je 1970. godine. Na scenu je pokušala da se vrati 1976. godine ulogom u filmu “Robin i Marian” koji nije postigao veliki uspeh, dok je naredni film “Krvne veze” 1979. godine doživeo neuspeh. Njena poslednja glavna uloga bila je u filmu “Dan kada su se svi smejali” 1981. godine, nakon koje su usledile manje uloge u filmovima “Ljubav među lopovima” i “Uvek”.
Njen brak sa Dotijem se raspao 1982. godine, nakon 13 godina provedenih u zajednici. Nekoliko godina pre nego što se razvela stupila je u vezu sa holandskim glumcem Robertom Voldersom, sa kojim je ostala sve do kraja svog života.
Poslednji nastup pred kamerama imala je u seriji “Vrtovi sveta sa Odri Hepbern” koja je počela sa emitovanjem dan nakon njene smrti. Odri Hepbern preminula je 20. januara 1993. godine u Tološenu u Švajcarskoj.
Humanitarni rad Odri Hepbern
Tokom svoje karijere Odri Hepbern se intenzivno bavila i humanitarnim radom, stoga ju je i UNICEF proglasio ambasadorom dobre volje. Vođena iskustvom gladovanja tokom nemačke okupacije u mladosti, ona se zalagala za obezbeđivanje vode i hrane najugroženijim nacijama na svetu.
Preko svoje pozicije u UNICEF-u posetila je Afriku i Centralnu i Južnu Ameriku, gde je, kako kaže, shvatila da su “sve te tragedije prouzrokovane nemarom čovečanstva i da za njih postoji samo jedan lek koji jedino čovek može da pruži – mir”.
Za svoja zalaganja nagrađena je predsedničkom medaljom slobode od strane tadašnjeg američkog predsednika Džordža Buša i nagradom za humanitarni rad Džin Heršolt od strane Akademije filmskih umetnosti i nauke. U sedištu UNICEFa u Njujorku joj je 2002. godine odana počast statuom “Duh Odri”.
Preuzeto: http://edukacija.rs
