Krajem 1803. godine, Aleksa Nenadović je austrijskom komandantu u Zemunu majoru Mitezeru poslao pismo u kojem je navedeno da će verovatno između Srba i turskih dahija doći do oružanog sukoba. Ovo pismo palo je u ruke dahijama, koje su tek tada uvidele kakvo raspoloženje vlada u Beogradskom pašaluku.
Iz straha zbog mogućeg ustanka srpskog naroda i austrijske intervencije u njemu, dahije su u Valjevu organizovale čuvenu Seču knezova, odnosno pogubljenje srpskih starešina, među kojima su bili istaknuti srpski trgovci, knezovi i sveštenici.
Među njima su bili obor-knez Ilija-Birčanin, obor-knez Aleksa Nenadović, knez Stevan Andreić Palalija, knez Teofan, knez Petar, knez Marko Čarapić, iguman Hadži-Đera, arhimandrit Hadži-Ruvim, kmet Janko Gagić, Buljubaša Mate i mnogi drugi.
Spisak bi bio još duži da se pojedini ugroženi Srbi nisu na vreme sakrili od Turaka.
Međutim, Seča knezova nije imala rezultat kakav su dahije očekivale – umesto da primiri i uplaši Srbe, još više ih je razljutila. Deset dana kasnije, 14. februara 1804. godine, na Saboru u Orašcu, donesena je odluka da se podigne buna, a za vođu je izabran Karađorđe.
Preuzeto: nationalgeographic.rs
