Na današnji dan 1910. godine preminuo je Laza Kostić, jedan od najznačajnijih predstavnika srpskog romantizma.
Slavni pesnik rođen je 1841. godine u Kovilju, u vojničkoj porodici. Osnovnu školu je učio u mestu rođenja, gimnaziju u Novom Sadu, Pančevu i Budimu, a prava i doktorat završio je na peštanskom univerzitetu. Službovanje je počeo kao gimnazijski nastavnik u Novom Sadu; zatim postaje advokat, veliki beležnik i predsednik suda.
Sve je to trajalo oko osam godina, a potom se, sve do smrti, isključivo bavi književnošću, novinarstvom, politikom i javnim nacionalnim poslovima.
Napisao je oko 150 lirskih i dvadesetak epskih pesama, balada i romansi, tri drame: Maksim Crnojević, (napisana 1863, objavljena 1866), Pera Segedinac (1882), Uskokova ljuba ili Gordana (1890); estetičku raspravu: Osnova lepote u svetu s osobenim obzirom na srpske narodne pesme (1880); filosofski traktat: Osnovno načelo, Kritički uvod u opštu filosofiju (1884), i veliku monografiju: O Jovanu Jovanoviću Zmaju, njegovom pevanju, mišljenju i pisanju, i njegovom dobu (1902).
Pored većeg broja članaka polemičnog karaktera, predavanja, skica i feljtona. Od prevodilačkog rada najznačajniji su njegovi prevodi Šekspira: “Hamlet”, “Romeo i Julija” i “Ričard III”. U prozi je napisao i nekoliko pripovedaka (“Čedo vilino”, “Maharadža”, “Mučenica”). Jedna od najpoznatijih dela su mu programska pesma “Među javom i med snom”, kao i “Santa Maria della Salute” jedna od najvrednijih lirskih pesama srpske umetničke književnosti.
Dvaput je dopao zatvora u Pešti: prvi put zbog lažne dostave da je učestvovao u ubistvu kneza Mihaila i drugi put zbog borbenog i antiaustrijskog govora u Beogradu na svečanosti prilikom proglašenja punoletstva kneza Milana. Kada je oslobođen, u znak priznanja, izabran je za poslanika Ugarskog sabora, gde je, kao jedan od najboljih saradnika Svetozara Miletića, živo i smelo radio za srpsku stvar.
Zatim je živeo u Beogradu i uređivao list “Srpska nezavisnost”, ali pod pritiskom reakcionarne vlade morao je da napustiti Srbiju. Na poziv kneza Nikole odlazi u Crnu Goru i tu ostaje oko pet godina, kao urednik zvaničnih crnogorskih novina i knežev saradnik. No i tu dođe do sukoba, pa se vrati u Bačku. U Somboru je proveo ostatak života relativno mirno.
Umro je 1910 godine u Beču, a sahranjen je na Velikom pravoslavnom groblju u Somboru.
Izabran je za člana Srpskog učenog društva 27. februara 1883, a za redovnog člana Srpske kraljevske akademije 26. januara 1909.
