Danas obeležavamo dan kada je, 27. januara 1236. godine, srpski narod dobio vest o smrti Svetog Save, srpskog princa, monaha, igumana manastira Studenica, književnika, diplomate i prvog arhiepiskopa autokefalne Srpske pravoslavne.
Sava je rođen kao Rastko Nemanjić, najmlađi sin Stefana Nemanje, velikog župana i osnivača srpske države.
U mladosti je od oca na upravu dobio Zahumlje, ali ga nije privlačila vlast. Otišao je na Svetu goru, gde se zamonašio u ruskom manastiru Svetog Pantelejmona. Međutim, ubrzo se vratio u Srbiju kako bi rešio sukob između svoje starije braće – Vukana i Stefana. u isto vreme, bavio se prosvetiteljskim radom, a potom se 1217. godine vratio na Svetu goru.
U Srbiji se dan njegove smrti po gregorijanskom kalendaru (27. januar) proslavlja kao Dan prosvete.
Godine 1219, Sava je od Vaseljenske patrijaršije u Nikeji izborio autokefalnost srpske crkve sa statusom samostalne arhiepiskopije, a vaseljenski patrijarh Manojlo I Carigradski ga je imenovao za prvog srpskog arhiepiskopa. Ostao je arhiepiskop sve do 1233, da bi ga potom zamenio njegov učenik Arsenije.
Više puta je putovao u Palestinu. Na povratku sa jednog od hodočašća iz Svete zemlje, 1236. godine, smrt ga je zatekla u tadašnjoj bugarskoj prestonici Velikom Trnovu. Njegove mošti je u manastir Mileševu preneo njegov nećak, kralj Vladislav.
Njegova najznačajnija pisana dela su „Žitije Svetog Simeona“, „Karejski tipik“, „Hilandarski tipik“ i „Studenički tipik“, kao i „Zakonopravilo“.
Savin kult u narodu bio je jak. Posle jednog ustanka Srba protiv Osmanskog carstva, turski zapovednik Sinan-paša je 1594. naredio da se spale mošti Svetog Save. Na mestu za koje se veruje da se to desilo podignut je hram posvećen ovom svecu.
