Ivo Andrić rođen u Dolcu, kod Travnika, 9. oktobar 1892. – umro u Beogradu, 13. mart 1975. Bio je srpski i jugoslovenski književnik, ali i veliki diplomata, tadašnje Kraljevine Jugoslavije.
Godine 1961. dobio je Nobelovu nagradu za književnost „za epsku snagu kojom je oblikovao teme i prikazao sudbine ljudi tokom istorije svoje zemlje”. Kao gimnazijalac, Andrić je bio pripadnik naprednog revolucionarnog pokreta protiv Austrougarske vlasti Mlada Bosna i strastveni borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda od Austrougarske monarhije.
U austrijskom Gracu je diplomirao i doktorirao, a vreme između dva svetska rata proveo je u službi u konzulatima i poslanstvima Kraljevine Jugoslavije u Rimu, Bukureštu, Gracu, Parizu, Madridu, Briselu, Ženevi i Berlinu. Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti u koju je primljen 1926. godine.
Njegova najpoznatija dela su pored romana “Na Drini ćuprija” i “Travnička hronika”, “Prokleta avlija”, “Gospođica” i “Jelena, žena koje nema”. U svojim delima se uglavnom bavio opisivanjem života u Bosni za vreme osmanske vlasti.
U Beogradu je osnovana “Zadužbina Ive Andrića”, prva i najvažnija odredba piščeve oporuke bila je da se njegova zaostavština sačuva kao celina i da se, kao legat odnosno, zadužbina, nameni za opšte kulturne i humanitarne potrebe. Na osnovu piščeve testamentarne volje, svake godine dodeljuje se Andrićeva nagrada za priču ili zbirku priča napisanu na srpskom jeziku.
Izvor: sr.wikipedia.org
