17. aprila 1814. godine, rođen je srpski botaničar i prirodnjak Josif Pančić, prvi predsednik Srpske kraljevske akademije. Medicinu je završio u Pešti, a u Beču je usavršavao botaničke studije i tu je upoznao Vuka Karadžića, koji ga je ubedio da 1846. dođe u Srbiju.
Radio je kao lekar u Paraćinu, Jagodini i Kragujevcu, a 1856. je postao profesor Liceja i potom Velike škole /univerzitet/ u Beogradu, čiji je rektor bio šest puta. Sa izvanrednim poznavanjem prirodnih nauka, proučavao je floru, faunu i mineralogiju Balkanskog poluostrva, posebno Srbije.
Opisao je oko 80 biljnih i životinjskih vrsta do tada nepoznatih nauci. Otkrio je novu vrstu endemsko-reliktnog četinara, poznatu kao “Pančićeva omorika” i reliktne ramondije. Osnovao je i uredio Botaničku baštu u Beogradu. Objavio je oko 30 radova iz botanike, zoologije, geologije, mineralogije, šumarstva, arheologije. Neka od najpoznatijih dela su “Flora Kraljevine Srbije”, “Ptice Srbije”, “Ribe Srbije”.
Najviši vrh Kopaonika nosi njegovo ime (Pančićev vrh), a na vrhu se tako]e nalazi mauzolej sa njegovim posmrtnim ostacima.
