Na današnji dan 1840. godine rođen je Nikola Petrović, vladar Crne Gore, knez i docnije kralj.
Nasledio je na crnogorskom prestolu svog strica Danila. Za vreme njegove vladavine Crna Gora je na Berlinskom kongresu 13. jula 1878, posle Crnogorsko-turskog rata, dobila međunarodno priznanje i znatno teritorijalno proširenje. Dalja teritorijalna proširenja Crne Gore uslijedila su nakon Balkanskih ratova (1912—1913).
Nikola je reformisao državnu upravu, ustanovio Ministarski savet, modernizovao Crnogorsku vojsku, Opštim imovinskim zakonikom udario temelj pravnom sistemu i otvorio vrata inostranim investicijama. Godine 1905. je Nikola I oktroirao Ustav Knjaževine Crne Gore nakon čega je i sazvana Crnogorska narodna skupština. Nikola I je vladao autokratski, zbog čega je u Crnoj Gori stekao brojne neprijatelje. On je lično bio veliki pristalica srpstva i želeo je ujedinjenje Srba i drugih Južnih Slovena. Međutim, bio je ogorčeni protivnik Karađorđevića.
U Prvom svetskom ratu je objavio rat Austrougarskoj. Kraljevina Crna Gora je pružila otpor austrougarskoj invaziji, ali je morala kapitulirati januara 1916.
Kralj Nikola se sa Vladom i Dvorom sklonio u Francusku, u egzil iz kojeg se nikada nije vratio. Posle završetka rata zbačen je sa vlasti na Podgoričkoj skupštini. Uprkos vojnim (Božićna pobuna i crnogorski komitski pokret koji je potrajao do 1929. godine) i pokušajima crnogorske diplomatije na Versajskoj konferenciji, Crna Gora nije uspela da povrati svoj međunarodno-pravni suverenitet izgubljen krajem 1918. ujedinjenjem sa Kraljevinom Srbijom.
Kralj Nikola I je umro izolovan u emigraciji, a sahranjen je u ruskoj crkvi u Sanremu, Italija. Njegovi posmrtni ostaci i ostaci njegove supruge kraljice Milene Petrović su 1989, uz najviše državne počasti, vraćeni i sahranjeni na Cetinju, u Dvorskoj crkvi na Ćipuru.
Kralj Nikola I ogledao se i u književnosti. Najpoznatiji radovi su mu pjesma Onamo, ‘namo! i drama Balkanska carica.
