Vojvoda Petar Bojović, oslobodilac Beograda u Prvom svetskom ratu, došao je na svet na današnji dan, 16. jula 1858. godine.
Kao pitomac Artiljerijske škole učestvovao je u srpsko-turskim ratovima od 1876. do 1878. godine, a u srpsko-bugarskom ratu 1885. godine se istakao hrabrošću u borbama na Vrapči, Slivnici, u Dragomanskom tesnacu, kod Pirota i Caribroda (Dimitrovgrad).
U Prvom balkanskom ratu 1912. i 1913. godine je, kao načelnik Štaba Prve armije, izuzetno doprineo pobedama nad Turcima u Kumanovskoj i Bitoljskoj bici. U Drugom balkanskom ratu 1913. probio je bugarske položaje na Rajčanskom ridu, što je odlučilo ishod i Bregalničke bitke i rata.
U Prvom svetskom ratu je komandovao Prvom armijom 1914. godine u Cerskoj bici i oslobodio Šabac, a dužnost nije napustio ni posle ranjavanja. Posle mučkog napada Bugara 1915. sa neuporedivo slabijim snagama ih je sprečio da prodru na Kosovo, što je – uz potporu crnogorske vojske sa drugog boka – omogućilo odstupanje srpske armije preko Albanije.
U januaru 1916. je, umesto oboljelog vojvode Radomira Putnika, postao načelnik Štaba Vrhovne komande i organizovao je prebacivanje vojske na Krf i u Bizertu, a od septembra do novembra 1916. godine rukovodio je ofanzivom u kojoj su zauzeti Kajmakčalan i Bitolj. Zbog neslaganja sa savezničkom komandom o širini fronta dodeljenog srpskoj vojsci, u aprilu 1918. je smenjen i postavljen za komandanta Prve armije, koja je posle proboja Solunskog fronta zauzela Veles i Ovče polje, kod Kumanova razoružala Bugare, produžila gonjenje brojčano jače nemačke Druge armije i razbila je južno od Niša bez pomoći saveznika, koji su zaostali 200 kilometara. Po proboju Solunskog fronta za ratne uspehe njegove Prve armije, general Petar Bojović je ukazom br. 50040 od 13. septembra 1918. unapređen u čin vojvode kao poslednji general unapređen u ovaj čin. Na čelu Prve armije 1. novembra 1918. oslobodio je Beograd.
Umro 1945. godine u Beogradu.
