Gladijatori, robovi trenirani do iznemoglosti i obožavani ratnici, uživali su poštovanje mnogih. Ali, iako su im se divili, na kraju su završavali u surovim arenama, pozorištima za zabavu elite i u krvavim legendama.
Kako su naporno trenirali, do poslednje trunke snage, hranili su se uglavnom ugljenim hidratima, a poznato je i da su imali masne naslage u predelu stomaka. Naime, masne naslage u ovom predelu imale su svrhu da zaštite organe od povreda.
Besmrtni gladijatori
Gladijatorske borbe predstavljale su deo obreda na sahranama plemića. Naime, kada bi neka istaknuta ličnost aristokratskog društva, umrla, ožalošćena porodica bi angažovala osuđenike ili robove da se bore do smrti. Na taj način se održavao bizaran hvalospev pokojniku.
Legenda kaže, da su Rimljani verovali da krv čisti dušu pokojnika. Gladijatorske borbe predstavljale su vid žrtve, odnosno puštanje krvi za dušu pokojnika.
Kasnije su ove igre postale deo zabave elitnog društva. Održavale su se borbe između dva gladijatora, ali i između gladijatora i divljih životinja.
Osuđenici i robovi
Nisu svi gladijatori bili robovi. Iako su većinu gladijatora činili osuđenici i robovi, javljali su se i slobodni ljudi koji su želeli da zarade i oni koji su maštali o uspehu i slavi. Često su to bili i vešti vojnici, ali i osobe koje su pripadale višoj klasi društva.
Žene gladijatorke
I žene su se borile u areni Rima, ali ove gladijatorke su uglavnom bile robinje. Arheolozi su pronašli dokaze koji potkrepljuju ove tvrdnje. One se pominju u književnosti i literauri. Borbe gladijatorki organizovao je Domicijan, koji je uživao u borbama između gladijatorki i patuljaka. Gladijatorke su se borile obnaženih grudi, što prikazuju sačuvane slike iz toga doba. Borbe gladijatorki održavale su se tokom noći i bile su retke. Ovu vrstu zabave zabranio je rimski imperator Septimije Sever.
Borbe do smrti
Za borbe gladijatora vezujemo smrt. Naime, borba je trajala sve dok jedan od gladijatora ne umre. Ali, borbe su se odvijale prema ustaljenim pravilima. Vodilo se računa o igračima, protivnici su morali biti slične građe i iskustva. Postojao je i sudija, koji je kontrolisao celu borbu i zaustavljao je, ukoliko bi neko bio teško ranjen. Kako se dosta ulagalo u gladijatore, treneri su ih obučavali kako da rane protivnika, a da ga ne ubiju i tako prekinu borbu. Životni vek gladijatora bio je kratak i brutalan.
Vrste gladijatora
Gladijatori su nosili posebna obeležja tokom borbe. Smrtonosna igra evoluirala je u organizovan sport sa utvrđenim pravilima. Cenilo se iskustvo, pa su se tako javile i klase gladijatora, a postojalo je i specijalizovano oruđe za određeni stil borbe.
Najpopularniji gladijatori bili su takozvani “murmiloni” i “treksi”. Oni su se borili mačem i štitom. “Ekvistesi” su u arenu ulazili na konjima, dok su se gladijatori poznati kao “dimakera”, borili sa dva mača. U stilu Kelta, na dvokolicama, borili su se “esaderi”, a veruje se da je ovu klasu gladijatora uveo Julije Cezar, nakon napada na Britaniju.
Najneobičnija klasa bila je “retarija”, jer su od oružja imali, odnosno nosili, samo mrežu i štitnik na levom ramenu. Pre borbe bacali bi mrežu na protivnika, u nameri da ga zbune, kako bi ga razoružali.
U borbama gladijatora najviše je uživao rimski car Kaligula.
Preuzeto: http://edukacija.rs
