Srpski narod, pod turskim jarmom, vekovima je sanjao snove o slobodi. Svoju istoriju, kulturu, veru, jezik i pismo, strpljivo je negovao, živeći u okvirima Otomanskog carstva. Ideje o državnosti buknule su u osvit XIX veka, kada su najumnije glave u Srba iz Beogradskog pašaluka, 1804. na Sretenje Gospodnje, u Orašcu organizovale zbor sa kojeg će biti povedena borba koja će u istoriji biti zabeležena kao – Prvi srpski ustanak.
Predvođeni Đorđem Petrovićem, zbog izrazito crne puti nazvanim Karađorđe („Crni” Đorđe), ustanici su pokrenuli žestoke borbe i izvojevali pobede na Mišaru i Deligradu, a Osmanlije su potučene do kolena. Nakon što Rusija biva primorana na sklapanje mira sa Osmanlijama, deo turske vojske vraća se u garnizone. Rusko-turskim mirom regulisano je i pitanje davanja određene autonomije srpskom narodu, na šta ustanici nisu pristali. Turci, izazvani srpskim otporom, napali su ustaničku teritoriju sa sviju strana, pa su 1813. ugušili ustanak.
Ipak, slobodarske ideje nisu zamrle, a srpski narod, još jače podjarmljen zbog propasti ustanka, nije odustao. Čuvena krilatica Miloša Obrenovića „Eto mene, eto vas – eto nama rata s Turcima”, označila je na Cveti 1815. u Takovu početak novog ustanka, koji dovodi do značajnog pomaka u borbi za državnost. Zbog situacije u Osmanskom carstvu, Porta Drugi srpski ustanak okončava pregovorima sa Obrenovićem. Vešto je ispregovarao pravo na osnivanje autonomne kneževine Srbije. Sloboda veroispovesti, širenje teritorije i jedan od najliberalnijih Ustava u Evropi (Sretenjski ustav, 1835), neke su od tekovina ovog ustanka.
Nakon Miloševe abdikacije, zamenjuje ga sin Milan, a potom Milanov sin, Mihailo. Sredinom veka uslediće smena dinastija i na presto dolazi Karađorđev sin, Aleksandar. Istorija to pamti kao period Ustavobranitelja, koji su se zalagali za strogo poštovanje Turskog ustava (1838). Karađorđević se sukobio sa Savetom, pa je knez Miloš kratkotrajno vraćen na presto, a posle njegove smrti, ponovo je ustoličen Mihailo. Upravo drugo doba njegove vladavine, smatra se za zlatno doba novostvorene kneževine. Sada sa više diplomatskog iskustva, učinio je značajne korake ka daljem oslobođenju. Konačno je osmanska vojska povučena iz Srbije, a desio se veliki kulturološki, ekonomski i društveni napredak. Jedan je od začetnika ideje o Balkanskom savezu, a u njegovo vreme, Beograd ponovo postaje srpska prestonica.
Zbog autokratskih manira, nije bio omiljeni u političkim i vojnim krugovima, pa je na njega izvršen atentat na Cveti 1868, a presto zauzima njegov sinovac, Milan Obrenović. Budući maloletan, umesto njega je realnu vlast imalo Namesništvo, sve do 1872. On je načinio jedan od završnih koraka ka nezavisnosti, objavivši rat Turcima (1876-1878). Prvi srpsko-turski rat prošao je neslavno, Milan biva gotovo omražen u narodu, ali nakon izvojevane pobede u Drugom ratu, Srbija je na Berlinskom kongresu 1878. međunarodno priznata. Topovski plotuni sa gradskih bedema i zvona sa beogradskih crkava označile su oslobođenje.
