Na današnji dan 1964. godine upokojio se vikarni episkop hvostanski Srpske pravoslavne crkve Varnava Nastić.
Rođen je u Sjedinjenim Američkim Državama 1914. godine kao Vojislav Nastić. U SAD je živeo do svoje osme godine, kada je, po završetku drugog razreda osnovne škole, zajedno sa roditeljima došao u Sarajevo. Tu je nastavio svoje školovanje i, sa odličnim uspehom, završio osnovnu školu i gimnaziju sa višim tečajnim ispitom, a potom je, zajedno sa ocem, otišao u Ohrid kod episkopa Nikolaja (Velimirovića) da zatraži blagoslov za upis na Bogoslovski fakultet u Beogradu.
Otac episkopa Varnave Atanasije je, po svedočenju Nikolaja Velimirovića, “aktivno učestvovao u srpskom verskom bogomoljačkom pokretu i materijalno podržavao putovanja njihovih propovednika”. Posle kraćeg razgovora i dobijenog blagoslova, Atanasije je upoznao vladiku Nikolaja i sa sinovljevom željom da postane monah. Vladika se tome obradovao, ali mu je, ipak, rekao da ide da studira, a da će se on moliti Gospodu da mu ispuni i drugu želju. Tako se Vojislav upisao na Bogoslovski fakultet u Beogradu, koji je završio 1937. godine. Posle toga počeo je da radi kao katiheta u Državnoj učiteljskoj školi i Državnoj gimnaziji u Sarajevu. Zamonašio se u manastiru Mileševa 1940. godine.
Ustaška i komunistička ponuda
Kada je počeo Drugi svetski rat, sada već monah Varnava ostao je u Sarajevu, da deli sudbinu preostalog naroda. Upravo zato ustaški poglavnik Ante Pavelić prvo je njega pozvao da bude episkop kvazicrkvene organizacije koju je ustaški režim osnovao – “Hrvatske pravoslavne crkve”. Morao se odazvati pozivu da lično ode u Zagreb, gde je pred Pavelićem iznetu ponudu odlučno odbio. Kada se za to saznalo, po Varnavu su došli partizani, nudeći mu da bude “crveni vladika”, ali je i tu ponudu on glatko odbio, nakon čega je od njih ignorisan.
Na prvom posleratnom redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora SPC, veroučitelj Varnava izabran je za vikarnog episkopa patrijarha srpskog, s titulom episkopa hvostanskog, s tim što mu je određeno da bude u Sarajevu i da pomaže administratoru upražnjenih eparhija Dabrobosanske i Zahumsko-hercegovačke.
Od tog dana komunističke vlasti počinju da prate javne istupe episkopa Varnave. A njegovu pristupnu besedu na hirotoniji doživeli su kao „harangu” protiv tada uspostavljanog državnog uređenja. Novoizabrani vladika tada je samo pozvao hristoljubivi narod da se duhovno naoruža za rat koji Crkva vodi po celom svetu, a to je „rat za spasenje ljudskih duša”.
Suđenje i robija
Vladika je brzo uhapšen i optužen za antidržavnu zaveru. Osuđen je u martu 1948. na 11 godina zatvora s teškim radom. Ipak, oslobođen je u julu 1951, nakon što je prvo razrešen crkvenih dužnosti.
Robijao je u zatvorima Sarajeva, Stoca, Zenice i Sremske Mitrovice, a potom još dvanaest godina u kućnom pritvoru u manastirima: Vavedenje, Gomionica, Krušedol i Beočin. Sve vreme bio je pod prismotrom državnih vlasti.
Izrečena zatvorska kazna od 11 godina istekla mu je 25. decembra 1958, a onda je ostalo da “odradi” još tri godine gubitka svih građanskih prava. Posle toga, uporno je tražio da se vrati u episkopsku dužnost, ali mu komunističke vlasti to nikada nisu dozvolile.
Umro je 12. novembra 1964. godine pod sumnjivim okolnostima u manastiru Beočin. Po svedočenju episkopa sremskog Vasilija, umro je nakon intervencije zubara, koji mu je “stavio otrov u zub”. Naime, on je otišao u Novi Sad da popravi zub, i tada je smeštaj i boravak imao u manastiru Beočin. Odmah po dolasku iz Srpske Atine u Beočin, po prelasku tog kratkog puta, počeo je da se koči i ubrzo je preminuo.
Sahranjen je u manastiru Beočin. Kanonizovan je, a u međuvremenu otpočelo je i podizanje hramova posvećenih Svetom Varnavi: u Beočinu, Sremskim Karlovcima, Istočnom Sarajevu…
