Biljke, smola.
Brojni istoričari tvrde da je ova vrsta slatkiša u nekom obliku nastala pre više hiljada godina. Ljudi su ga koristili zbog užitka, lekovitih svojstava ili borbe protiv gladi, žeđi i lošeg zadaha, a o tome svedoče razni dokumenti. Tako su, primera radi, stari Grci uživali u žvakanju smole sa stabla tršlje, Asteci u čiklu (mlečna smola zimzelenog drveta sapodile) koji se i danas koristi u izradi žvaka i drugih proizvoda, dok su razne druge civilizacije koristile supstance napravljene od različitih vrsta biljaka i smole.
Međutim, čovek koji je prvi patentirao žvakaću gumu bio je Vilijam Finli Sempl 1869. godine, mada ona nikad nije dospela na tržište, pa se iz tog razloga ocem tog konditorskog proizvoda smatra Volter Dimer, koji je 20-ih godina prošlog veka stvorio formulu za žvaku koja nije bila toliko lepljiva kao što je to bio slučaj sa onima do tada.
Takođe, pre njega se u tom poslu, kasnih 1840-ih okušao Džon Kertis, koji je napravio prvi komercijalni oblik žvakaće gume od smole drveta omorike, pa čak i fabriku za proizvodnju tog slatkiša. U tome nije imao mnogo uspeha jer te žvake nisu imale prijatan ukus i vrlo brzo su postajale krte. Kasnije je Tomas Adams proizveo tuti-fruti, prvu žvakaću gumu koja se prodavala u automatima postavljenim na stanicama podzemne železnice u Njujorku. Umro je 1905. godine, ostavivši za sobom proizvod koji je obeležio američko tržište.
Godinu dana nakon njegove smrti, pojavio se izum Franka Flera, to jest žvaka od koje mogu da se prave baloni. No, tek negde po završetku Drugog svetskog rata, počele su da se proizvode žvakaće gume raznih oblika, boja i ukusa, sa i bez šećera i tako dalje.
Foto: Profimedia
Izvor: SrbijaDanas
