Porodično vaspitanje do prvog svetskog rata se svodi na običaje porodičnog života i ovaj način vaspitanja istraživao je Vuk Karadžić. Nakon njega, Svetozar Marković, kritikuje tadašnje društvo i porodicu, smatra da roditelji moraju imati veću odgovornost prema vaspitanju dece i razvoju demokratskih odnosa u porodici.
U Srbiji je, u ovo vreme, značajan i rad velikog pedagoga Vojislava Bakića, koji objavljuje knjigu „Pouke o vaspitanju dece u roditeljskoj kući“ koja je namenjena obrazovanju strpske matere. On majkama daje korisne savete o vaspitanju predškolske dece, čuvanju i negovanju zdravlja kao i razvoju pozitivnih ličnosti kod njih. Iz ovog vidimo da poseban značaj daje majkama, kao i Ruso. Smatra da majka, koja vaspitava svoju decu, mora i sama da bude vaspitana.
U periodu između dva rata 1918 – 1941. godine značaj porodice je na razvoju ličnosti deteta, a to ističe poznati pedagog Viđentije Rakić. On smatra da je jednim delom nasleđe zaslužno za dete, tj.kakvo će ono biti u budućnosti, ali veliku ulogu u tome ima i porodično vaspitanje, kao i okolina u kojoj dete živi sam život deteta (fizička i socijalna sredina).
Posle Drugog svetskog rada, pod uticajem sovjetske pedagogije, vaspitanje se stavlja u funkciju izgrađivanja socijalističkog društva. Dvadesetak godina kasnije, počinje se obraćati pažnja na pedagoške probleme i dolazi do ispoljavanja kritičkog stava prema sovjetskoj pedagogoji. Zatim se na porodicu ukazuje kao nešto izuzetno, što je od velikog značaja za vaspitanje dece i razvoja ličnosti.
Piše: Vanja
