Rođen je u Somboru, 20. novembra 1830. godine u uglednoj somborskoj porodici. Deda po majci bio mu je Atanasije Zarić, sveštenik i blizak saradnik Avrama Mrazovića. U Somboru je završio osnovnu školu, a potom je pohađao gimnazije u Segedinu, Baji i Sremskim Karlovcima, gde je naposletku proglašen za najboljeg đaka u generaciji. Kao mlad i ambiciozan petnaestogodišnjak, bio je među brojnim osnivačima Srpske čitaonice u rodnom Somboru.
Već 1846. godine objavljuje prve literarne radove, a iste godine počinje da pohađa studije na Univerzitetu u Pešti i to na odseku za filozofiju i posle 4 godine uspešno završava ove studije. Potom je, pedesetih godina XIX veka, studirao i bogosloviju u Sremskim Karlovcima, ali nije uspeo da polaže završne ispite zbog sukoba između Somborca Platona Atanackovića i ondašnjeg patrijarha Josifa Rajačića.
Tokom 1853. godine imenovan je za privremenog profesora u Preparandiji, tj. Srpskoj učiteljskoj školi, a predavao je srpski jezik, stilistiku, istoriju, aritmetiku i nemački, a kasnije i crkvenoslovenski jezik.
Sledeće godine venčava se Melanijom Rakić, sa kojom će imati šestoro dece i brak dug preko pedeset godina. Nažalost, samo dvoje dece iz njihovog braka su uspeli da nadžive Nikolu i Melaniju. Jedno od njih, ćerka Vera, kasnije će izroditi slavnog Somborca, direktnog potomka Nikole Vukićevića – slikara Milana Konjovića.
Kada je na čelo Preparandije došao dr Đorđe Natošević, Nikola Vukićević dobio je priliku da ostvari ono o čemu je godinama maštao – počeo je da predaje sve pedagoške predmete, a u letnjem periodu držao je tečajeve za srpske učitelje iz Vojvodine i sa prostora Hrvatske. Takođe, 1858. godine postaće upravnik svih osnovnih škola u Somboru i tu će provesti gotovo pedeset godina. Ustoličenje na tu funkciju omogućilo mu je da temeljno prione na poslove preoblikovanja nastave, a zadužio je somborske škole i poboljšanjem uslova za rad.
U drugoj polovini XIX veka Vukićević je postao i veoma plodonosan pisac, objavivši preko 20 knjiga, priručnika i udžbenika. Od 1863. godine imenovan je za počasnog člana Matice srpske, a 1892. postaje počasni član Srpske kraljevske akademije. Odlikovan je ordenom Svetog Save i crnogorskim Danilovim ordenom. Tokom svoje duge i bogate karijere, radio je još i kao somborski predstavnik na Srpskom crkveno-narodnom saboru u Sremskim Karlovcima, a prema političkim stavovima svrstavao se uz tadašnje najprogresivnije struje, Svetozara Miletića i kasnije Nike Maksimovića.
Od 1871. postaje upravnik Preparandije, a upravo naredne dve decenije po njegovom postavljenju, bile su ključne za razvoj Sombora kao ključnog srpskog pedagoškog centra. Istovremeno, Vukićević je upravljao i Srpskom višom devojačkom školom u Somboru, a nakon upokojenja Đorđa Natoševića postao je i privremeni nadzornik svih srpskih narodnih i veroispovednih škola u karlovačkoj patrijaršiji.
U svom radu rukovodio se principima pravoslavlja, iako je usvojio nemačke pedagoške principe. Zbog svog vidnog verskog opredeljenja i nepokolebljivosti u promociji vere kao vrhovne vrednosti, bio je neretko osporavan i napadan. Iz školskih klupa Nikole Vukićevića ponikle su neke od najumnijih srpskih glava onog vremena, a istaknuti učenici bili su mu Jovan Dučić i Isidora Sekulić.
Umro je 8. novembra 1910. godine, u kući gde je i rođen. Već sama ova činjenica dosta govori u prilog tezi da je Vukićević, osim toga što je bio vrhunski naučnik i pedagog, bio posvećeni lokalpatriota.
Njegove zasluge za razvoj Sombora kao učiteljskog centra su nemerljive. Osim toga, pobrao je u istoriji zasluge i za razvoj kompletne srpske pedagoške misli.
Danas, po njemu je nazvana najstarija osnovna škola u Somboru, ali i ulica kraj stare Preparanije.
