Rođen 1888. godine u Stanišiću, u čuvenoj i nadaleko poznatoj somborskoj porodici, a otac Pavle bio je ondašnji učitelj u srpskoj osnovnoj školi. Stariji brat mu je bio srpski kompozitor Petar Konjović, a brat od strica mu je bio srpski slikar Milan Konjović.
Pohađao je somborsku Gimnaziju od 1899. do 1902. godine, da bi se potom školovao u Pomorskoj akademiji u Rijeci i to kao stipendista Pravoslavne crkvene opštine somborske. Po završetku pomorstva, plovio je na ratnim brodovima po celom svetu. Završio je i kurs za pilote tokom 1914. godine, a već sledeće godine je pilotirao austrougarskim hidroavionima po severnom Jadranu.
Za komandanta svih austrougarskih hidrobaza na srednjem i južnom Jadranu postavljen je 1916. godine, u činu kapetana korvete. Kada je iste godine dobio naređenje da izvrši bombarodvanje na francuske i italijanske brodove koji su prevozili srpske vojnike po završetku albanske golgote, on je odbio naređenje i bombe je bacio u more. Ispostavilo se da je u jednom od brodova na koje je planirano bombardovanje bilo i najveće i najznačajnije delo srpske srednjevekovne pismenosti, odnosno Miroslavljevo jevanđelje, koje je sačuvano zahvaljujući hrabrosti ovog Somborca.
Mita Konjović je upravljao izviđačkim hidroavionom koji je, 1916. godine, potopio prvu podmornicu iz aviona u istoriji ratovanja, ali nakon potapanja se spustio na površinu mora kako bi spasao oficire, zbog čega ga je odlikovala francuska Vlada.
Istoričari i njegovi savremenici tvrde da je, na pitanje nemačkog cara Vilhelma šta je po narodnosti, odgovorio da je Srbin, a na pitanje – kakav je on Srbin, odgovorio je: „Isti kao oni na Solunskom frontu“. Mita Konjović je 1918. godine dočekao jedinice Srpske vojske i predao im celu austrougarsku flotu, iz Bokokotorskog zaliva, a nakon toga je postao deo Vojske Kraljevine SHS. Takođe, ispred Vlade nove države je učestvovao na avijatičarskim kongresima širom sveta.
Tokom 1923. godine u Novom Sadu osniva prvu srpsku industriju aeroplana, automobila i strojeva „Ikarus“, koja je kasnije preseljena u Zemun. Fabrika je brzo rasla, pa je do početka Drugog svetskog rata brojala preko 3000 zaposlenih, a proizvela je preko 450 aviona. Tada je Mita bio među najbogatijim ljudima u Kraljevini Jugoslaviji.
Za vreme nacističke okupacije, Mita je bio logoraš u Banjici, a posle rata je prilično brzo obnovio fabriku „Ikarus“, ipak, ne zadugo. On je bio optužen za saradnju sa okupatorom, pa mu je cela imovina ubrzo konfiskovana, a on se preselio u Bešku, radeći poslove u poljoprivredi.
Umro je 1982. godine u Beogradu.
