Reč je o zbiru svih ekoloških “usluga”, koje ljudi očekuju od određenog okruženja ili prostora.
Kada je reč o ekološkom otisku, podrazumeva se biološki produktivna površina koja je potrebna za useve, ribolovna područja, šumska područja, naseljena područja i druga.
Podrazumeva se čak i površina šuma potrebna za apsorpciju emisije ugljendioksida koje okean nije apsorbovao. Ekološki otisak, kao i biokapacitet, izraženi su jedinicom globalni hektar ili gha.
U poslednjih pedeset godina došlo je do porasta ekološkog otiska, za koji je glavni krivac ugljendioksid, nastao usled upotrebe fosilnih goriva.
Emisije ugljendioksida su iznosile 36 posto ekološkog otiska tokom 1961. godine, a do 2010. godine povećao se na 53 posto.
Kako je tehnologija napredovala i dovela do povećanja uticaja poljoprivrede i navodnjavanja na povećanje prosečnog prinosa na hektar, to je uticalo i na povećanje biokapaciteta od 9.9 do 12 milijardi gha u periodu između 1961. i 2010. godine.
Međutim, s porastom ljudske populacije, došlo je do smanjena biokapaciteta po glavi stanovnika. Dok je u međuvremenu ekološki otisak u pojedinim zemljama porastao.
Nivo biokapaciteta u budućnosti?
Kako će svetska populacija dostići brojku od 9.6 milijardi stanovnika, do 2050. godine, predviđa se da će se biokapacitet po stanovniku smanjiti, što će nivo njegovog održavanja činiti pravim izazovom.
Preuzeto i foto: http://edukacija.rs
